Spokój serca

Spokój serca

Leopold Staff

Wstanę w poranek blady, gdy w niebie perłowem

Przez mgły lśnić będzie słońce jak opal półsenny.

Pragnienie u krynicy ugaszę studziennej 

I pójdę w pole ścieżką, z sercem jakby nowem.

Spotkanie wędrowca uczczę dobrym słowem,

Kamień usunę z drogi przechodniów codziennej

I odwiązany róży krzew wysokopienny

Przytwierdzę znów do pala zwiędłym łykiem płowem.

I krocząc w świetle białym pod siny pas boru,

Stanę czasem, by spojrzeć na jaszczurkę zwinną

Lub na ptaki płynące za chmurą w dal nieba.

I z myślą, że daleko jeszcze do wieczoru,

Ku zachodowi będę iść z duszą dziękczynną,

Spokojny, jakbym wiedział już, jak żyć potrzeba.